امروز صحبت از جوان می کنند و به دنبال راه حلی هستند که به رشد و شکوفایی آنان کمک کند و همه آنان شعارشان این است که جوان: آزادی می خواهد، جوان: شغل خوب می خواهد، جوان: تفریح مناسب می خواهد و ... اما همه این ها فقط حرف است. خود همان آدم ها جوانان را چند دسته می کنند. گاهی اوقات فکر می کنم که تمام این حرف ها و خواسته ها فقط برای قشر خاصی از جوانان است. دقیقا می خواهند در ذهن ها وارد کنند که جوان مذهبی با جوان غیرمذهبی فرق دارد، پس باید تفریحات و کار و ... آنان هم با هم فرق کند.

اما واقعا این رسمش نیست! در یک کشوری که یک اسم، یک آسمان، یک آفتاب و مهتاب و یک نظام اسلامی دارد و آیا این گونه مرزبندی ها شایسته است؟!

من می خواهم بگویم: از تمام مسؤولینی که دلشان برای ما جوانان می تپد و به دنبال پیشرفت و ترقی ما هستند خیلی سپاس گذارم. از کارهایی هم که کرده اند تشکر می کنیم و نسبت به کارهایی که تاکنون می توانستند انجام بدهند و کوتاهی کرده اند عذرشان را می پذیریم. اما دردم چیز دیگری است! من از این فاصله ای که بین جوانان مذهبی و غیرمذهبی افتاده ناراضیم - چرا من نمی توانم با یک جوانی که راه گم کرده است به راحتی صحبت کنم؟ چرا وقتی که می دانم با چند کلمه صحبت خیلی از مسائل حل می شود از عهده این کار برنیایم؟ چرا هر وقت ما جوانان به هم می رسیم مثل کارد و پنیر باید به جان هم بیافتیم؟! و البته برای من بسیار سخت است که بگویم این کارها را هم از بزرگ ترها یاد گرفته ایم. وقتی که مملکت درگیر جناح بازی می شود و دو گروه عمده به جان هم می افتند، ما جوانان، از آنان الگوبرداری می کنیم و میان خودمان چپ و راست می سازیم و این گونه می شود که حرف یکدیگر را نمی فهمیم. حالا که بزرگ ترها یادشان رفته که سرمشق ما هستند، پس باید خودمان به فکر چاره باشیم. همیشه که قرار نیست بزرگ ترها سرمشق باشند، این بار ورق روزگار را برگردانیم تا ما سرمشق بزرگ ترها شویم. ما که داریم می بینیم همه این جناح بازی ها فقط یک نتیجه دارد و آن این است که روز به روز کینه ورزی بیش تر می شود و دشمن شادتر و رهبر دلگیرتر. در خیال خودم روزی را تجسم می کنم که همه ما جوانان زیر سایه لطف الهی با صفا و صمیمیت زندگی کنیم و در کنار هم نقایص و عیوب همدیگر را برطرف کنیم.

قسم به خون که در این روزگار نایاب است تمام فاصله ها را سراب پر کرده است

شاید این گونه بزرگ ترها هم به خود بیایند و دست از مجادله بردارند و بیش تر به فکر آبادی مملکت باشند. پس بد نیست که مسؤولین دلسوز، قبول زحمت کنند و حالاکه به فکر جوانان هستند شرایط و امکانات را طوری فراهم سازند که همه جوانان ایران اسلامی از آن امکانات بهره مند شوند و هیچ کس بر دیگری برتری نداشته باشد و این در صورتی است که همه چیز راه شرعی و قانونی خود را طی کند. و من مطمئنم که این گونه هم خدا و هم ائمه اطهارعلیهم السلام و هم امام راحل رحمه الله و هم مقام معظم رهبری خوشحال و خرسند می شوند. به امید از بین رفتن فاصله ها.