پس از آفرینش آدم خدا گفت به او:

.

نازنینم آدم....

.

با تو رازی دارم !

.

اندکی پیشتر آی ..

.

آدم آرام و نجیب ، آمد پیش !!

.

 زیر چشمی به خدا می نگریست !

.

محو لبخند غم آلود خدا ! .. دلش انگار گریست .

.

نازنینم آدم !!

.

 ( قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید ) !!!

.

یاد من باش ... که بس تنهایم !!

.

بغض آدم ترکید ، .. گونه هایش لرزید !!

.

به خدا گفت :

.

من به اندازه ی ....

.

من به اندازه ی گلهای بهشت .....نه ...

.

به اندازه عرش .. نه .. نه

.

من به اندازه ی تنهاییت ، ای هستی من ،

.

 دوستدارت هستم !!

.

آدم ،.. کوله اش را بر داشت

.

خسته و سخت قدم بر می داشت !

.

 راهی ظلمت پر شور زمین ..

.

طفلکی بنده غمگین آدم!

.

در میان لحظه ی جانکاه ، هبوط ...

.

زیر لبهای خدا باز شنید ،

.

نازنینم آدم !

.

 نه به اندازه ی تنهایی من ...

.

نه به اندازه ی عرش... نه به اندازه ی گلهای بهشت !

.

که به اندازه یک دانه گندم ، تو فقط یادم باش !!!

.

نازنینم آدم

 نبری از یادم ؟!